Karanlık gecelerin şafağını beklerken

 Soğuk bir gecenin dumanlı havasında
 Boğulurcasına soluduk sıcak düşünceleri.

 Geçmişle geleceğin yok olduğu ortamda,
 Kahkahalarla haykırırdık yalnızlığımıza .

 Çalan melodinin aklımıza işlediği gibi
 Gözlerimiz birbirimize tutulmuştu.

 Utancımız bir anda kanatlanırken 
 İçimiz derin bir boşluğa hapsolmuştu.

 Yutkunduk, bir kaç kere; olmadı.

 Karanlık gecelerin şafağını beklerken
 Hangimiz uykuyla barışık kalabilirdi ki?

 Kaçınılmaz olanın uzattığı kadehi,
 Acımızı dindirebilir sanmıştık, heyhat!

 Oysa acılarımız katlanıp bizi ezmişti.
 Saftık ve bu saflığımıza mal oldu.

 Artık eskisi gibi gülmeyecektik.
 Gözyaşlarımız akmayacaktı rahatça 

 Ama yastıklarımız ıslak uyanacaktık her sabah.
 Ve keşkeler kahredecekti bizi.